Câmide Şiir Okumak
Hassân bin Sâbit el-Ensârî (r.a), (mescidde şiir inşâdının cevâzı husûsunda) Ebû Hüreyre (r.a)’i şâhit tutarak:
“Allâh aşkına söyle, Nebiyy-i Ekrem (s.a.v) Efendimiz’in:
«‒Hassân! Rasûlullâh (s.a.v) adına (Kureyş kâfirlerine) cevap ver! İlâhî, onu Rûhü’l-Kuds (Cibrîl) ile teyîd eyle!» buyurduğunu işittin mi?” diye suâl etti.
Ebû Hüreyre (r.a) de:
“‒Evet, işittim!” cevâbını verdi. (Buhârî, Salât, 68, Edeb, 91)
Şerh:
Bu kıssanın sebebi, Buhârî’nin başka bir kitabında şöyle îzâh ediliyor:
Hz. Ömer (r.a) Mescid’e girmiş, bakmış ki Hassân (r.a) şiir inşâd ediyor, ona dik dik bakmış. Hassân (r.a) da:
“‒Bu Mescid’de senden daha hayırlı biri bulunduğu hâlde ben şiir inşâd ederdim!” demiş. Sonra Ebû Hüreyre’ye dönüp yukarıdaki suali sormuş.
Rasûlullah Efendimiz (s.a.v) Hassân (r.a) için Mescid’de bir minber kurdurur, o da minberin üstüne çıkıp kâfirleri hicvederdi.[1]
Mâlum olduğu üzere Araplar güzel söze iptilâ derecesinde meclûb ve meftun idiler. Edebî sözler, onlar üzerinde fevkalâde bir tesir meydana getiriyordu.
Âlimlerimizin çoğunluğu, hicvden, fuhştan ve bir Müslümanın kadr ü haysiyetine taarruzdan ârî olan şiirin inşâdında, söylenmesinde ve rivâyet edilmesinde bir beis görmemişlerdir.
Müşriklere sövmek ve onları hicvetmek câiz olmakla birlikte buna ilk başlayan olmamak gerekir. Kâfirlerden herhangi bir saldırı olmadan onları hicvetmek ve hakarette bulunmak, onların da bi’l-mukâbele ehl-i İslâm’a, hattâ (el-iyâzu bi’llâh) Allah’a ve Rasûlü’ne sövmesine sebep olabilir. Fakat saldırı evvelâ kâfirler tarafından gerçekleşir de aynı silâh ile müdâfaa zarureti hâsıl olursa, bunu yapmakta beis yoktur. Nitekim Nebiyy-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuşlardır:
“Müşriklere karşı mallarınızla, canlarınızla ve dillerinizle cihâd ediniz!” (Ebu Dâvud, Cihâd, 17/2504; Nesâî, Cihâd, 1, 48)
[1] Ebû Dâvûd, Edeb, 87/5015; Tirmizî, Edeb, 70/2846; Ahmed, VI, 72.