Esir veya Borçlu Câmiye Bağlanabilir
Ebû Hüreyre (r.a) şöyle buyurur:
“Nebiyy-i Ekrem Efendimiz (s.a.v) bir gün şöyle buyurdular:
«‒Cin tâifesinden bir ifrit dün gece namazımı bozdurmak için bana ansızın hücûm etti. Lâkin Allâh Teâlâ (beni gâlip getirip) ona istediğimi yapmaya fırsat verdi. Sabah olunca hepiniz onu görüp seyredesiniz diye Mescid’in direklerinden birine bağlamak istedim. Fakat kardeşim Süleyman (a.s)’ın: “Yâ Rab, bana mağfiret et ve benden sonra kimseye olmayacak bir mülkü bana bağışla!”[1] demiş olduğu hatırıma geldi (de ifriti, âciz, zelil ve hakîr olmuş vaziyette geri gönderdim)».” (Buhârî, Salât, 75, Enbiyâ, 40)
Şerh:
İfrît, şeytanların iyice habîs, şerir, kurnaz ve faâl olanlarına denir.
Melekler ile cinleri, aslî sûretlerinde ara sıra müşâhede etmek, peygamberlere ve Hak dostlarına mahsûs bîr kerâmettir. (Ahmed Naîm Efendi, Tecrîd-i Sarîh Tercemesi, II, 406)
Kâdî Şureyh, borçlu kimsenin mescidin bir direğine bağlanmasını emrederdi. (Buhârî, Salât, 76)
[1] Sâd, 35.