Ebû Katâde (r.a), Nebiyy-i Ekrem (s.a.v) Efendimiz’in şöyle buyurduklarını nakletmiştir:
“(Çok kere) ben namaza, (kıraati) uzatmak niyetiyle dururum da (geriden) bir çocuğun ağladığını işitince annesine meşakkat vermemek için namazımı kısa keserim.” (Buhârî, Ezân, 65)
Şerh:
Yine Efendimiz (s.a.v) şöyle buyurmuşlardır:
“Ben namazı uzatmak niyetiyle namaza başlarım, ancak o esnâda bir çocuk ağlaması işitirim, onun ağlamasından annesinin hissedeceği üzüntünün şiddetini bildiğim için hemen namazı kısaltır, hafifletirim.” (Buhârî, Ezân, 65)
Allah Rasûlü (s.a.v) Efendimiz’in ümmetine olan şefkat ve merhametinin sayısız delillerinden biri de budur. Çocuğu ağlayan kadının kalbi çocuğu ile meşgul olacağından, gönül duruluğu ile namaza devam edemez veya namazını bozup çocuğu ile meşgul olur. Bu durumda ya cemaat veya huşu faziletinden mahrum kalır.