Ebû Bekre (r.a) şöyle buyurur:
“Rasûlullâh (s.a.v) Efendimiz’i minberde gördüm, yanında Hz. Hasan (r.a) vardı. Bazen halka yöneliyor, bazen Hasan’a yöneliyor ve:
«Benim bu oğlum seyyiddir (efendidir)! Ümîd ediyorum ki Allâh Teâlâ, bununla müslümanlardan iki muazzam topluluğun arasını ıslâh edecektir!» buyuruyorlardı.” (Buhârî, Sulh, 9, Menâkıb, 25; Fedâilu’l-Ashâb, 22; Ahmed, V, 44)
Allah Rasûlü (s.a.v) Efendimiz’in bu mübârek sözlerinden anlıyoruz ki Hz. Hasan (r.a), keremin (güzel ahlâk, cömertliğin) ve efendiliğin kemâline ulaşmış mübârek bir zât idi. Zîrâ kerîm olan kişi, efendiliğe lâyıktır.
İbn Abdi’l-Berr’in beyanına göre Peygamber (s.a.v) Efendimiz’in Hz. Hasan’a “Seyyid” dediğini nakleden sahîh rivayetler tevatür derecesine ulaşmıştır. Sahabeden bir grup bunu nakletmiştir. Rasûllah Efendimiz (s.a.v) başka hiç kimseye “Seyyid” vasfını vermemiştir.[1]
Hicrî 40 senesi Ramazan ayında 5. Râşid Halîfe olarak Hz. Hasan’a bey’at edildi. Bu esnâda Muâviye de halîfelik için mücâdele ediyordu. Hz. Hasan 6 ay 3 gün halifelik yaptıktan sonra hicrî 41 senesinde Allah’ın rızâsını kazanmak ve Ümmet-i Muhammed’in kanını muhafaza etmek maksadıyla halifeliği Muaviye’ye bıraktı ve büyük bir fitneye mânî oldu.
Muhammed Es’ad Erbilî (r.a) bu hususta şöyle buyurur:
“Hz. Hasan’ın kumandasındaki kırk-elli bin asker ile Muâviye’ye tâbi çok sayıdaki asker arasında muhârebe vukûuna ramak kalmış iken İmam Hasan Efendimiz (r.a), uhdesindeki hilâfeti Muâviye’ye terkederek âteş-i fitneyi ıtfâya (söndürmeye) inâyet buyurmuşlardır.[2]
Böylece insanlar barış ve huzûra kavuştular. Bu fedâkârlık senesine “Âmu’l-Cemâa: Birlik yılı” adı verildi. Bu hareketiyle Hz. Hasan (r.a) müslümanlar arasında kan dökülmesine mânî olmuş, insanların barış ve huzur içinde yaşamalarına vesile olmuştur.[3]