Câbir ibn-i Abdullah (r.a) şöyle der:
“Nebî (s.a.v) sarımsağı kasdederek:
«–Her kim bu yeşillikten yerse mescidlerimize namaza gelmesin!» buyurdu.”
Hadisin ravilerinden biri olan Atâ bin Ebî Rebâh dedi ki: Câbir’e (veya Abdulmelik ibn-i Cüreyc dedi ki: Atâ’ya):
“–Acaba hangi sarımsağı kasdediyor?” dedim.
“–Öyle zannediyorum ki sarmısağın ancak çiğini kastediyordu” dedi.
Bir rivayete göre: “Ancak kokusunu kastediyordu” demiştir. (Buhârî, Ezân, 160)
Şerh:
Çiğ sarımsağı yemek haram değil, mekruhtur. Kerahati kokusundan kaynaklanmaktadır. Zira gerek camideki cemaat, gerekse dışardaki insanlar onun kokusundan rahatsız olurlar. Pişmiş sarımsağı yemek ise mekruh değildir.
Soğan, pırasa, turp gibi çirkin kokusu olan yeşillikler de sarımsak hükmündedir. Bunları yiyenler koku gidinceye kadar camiye ve diğer topluluklara çıkmaktan nehyolunmuşlardır.
Sigara gibi rahatsız edici şeyleri de burada hatırlamak gerekir.
***
Câbir ibn-i Abdullah (r.a) Nebiyy-i Ekrem Efendimiz’in şöyle buyurduklarını bildirmiştir:
“Her kim sarımsak veya soğan yerse bizden -veya mescidimizden- uzak dursun ve evinde otursun!”
Nebiyy-i Ekrem Efendimiz’in yanına, içinde taze sebzeler bulunan bir tencere getirilmişti. Allah Rasûlü (s.a.v) ondan hoş olmayan bir koku aldılar ve içinde ne olduğunu sordular. Kendisine tencerede hangi sebzelerin bulunduğu söylendi. Bunun üzerine yanında bulunan bir sahabisine işaret ederek, “Ona götürün” buyurdular. O sahabi de Efendimiz’in böyle yaptığını görünce, onu yemek istemedi. Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v):
“–Sen bundan ye, zira ben senin konuşmadığın kimselerle (meleklerle) başbaşa konuşuyorum (münâcât ediyorum)” buyurdular. (Buhârî, Ezân, 160)
Şerh:
Buradaki münâcât, orada bulunan insanların görüp işitemeyeceği şekilde meleklerle konuşmak demektir. Rasûlullah (s.a.v) vahiy meleği ile sık sık görüştüğü için onu rahatsız etmeme düşüncesiyle sarımsak yemediğini, diğer insanların bunu yiyebileceğini ifade etmektedir.