Bir gün Ebû Bekir (r.a) Allah’a hamd ü senâdan sonra şöyle dedi:
“Ey insanlar! Siz şu âyeti okuyor, lâkin yanlış anlıyorsunuz:
«…Siz kendinize bakın, siz doğru yolda olduğunuz sürece sapıtan kimseler size zarar veremezler…» (Mâide 5/105)
Hâlbuki biz Nebiyy-i Ekrem (s.a.v)’i şöyle buyururken işittik:
«İnsanlar zâlimi görüp de onun elini tutmaz (zulmüne mânî olmazlar)sa, Allah’ın onları umûmî bir şekilde cezalandırması yakındır».”
Râvî Amr, Hüşeym’den naklen Hz. Ebû Bekir’in şunları söylediğini nakleder:
“Ben Rasûlullah Efendimiz’i şöyle buyururken işittim:
«Bir topluluğun arasında mâsiyetler/günahlar işlenir de onlar güçleri yettiği hâlde bunu değiştirmezlerse, Allah Teâlâ, yakın bir zamanda mutlaka onlara umûmî bir azap gönderir».” (Ebû Dâvûd, Melâhim, 17/4338; Tirmizî, Fiten, 8; Tefsîr, 5/17; İbn-i Mâce, Fiten, 20; Ahmed, I, 2, 7, 9)
Her müslüman üzerine düşen vazifeyi yapar, toplum da umum itibariyle hayır üzere olursa, yabancı din ve milletlerin sapıklıkları onlara zarar vermez. “Ben kötülük yapmıyorum, başkalarının yaptığı beni ilgilendirmez” anlayışıyla insanların ıslâhına gayret etmeyen kimseler ise, yanlış düşünmektedirler. Böyle hareket edildiği takdirde toplumda fesat çıkar ve insanlar birbirlerine tesir ederek hepsi de bozulup gider.
İşte Ebû Bekir (r.a), bütün ömrünü, doğruların hayata hâkim kılınması yolunda harcamıştır.