Hz. Ebû Bekir (r.a), hilâfete geçince, önceki hayatına nazaran daha mütevâzi bir hâle bürünmüştü. Halîfe olmadan önce çevresindeki yetim kızların koyunlarını sağıverir, ihtiyaçlarını karşılardı.
Hz. Ebû Bekir halife olduktan sonra komşuları, artık onun koyunlarını sağmayacağını konuşmaya başlamışlardı. Ancak değişen bir şey olmadı. Hz. Ebû Bekir (r.a) yine geldi ve yetimlerin koyunlarını sağmaya devam etti. (Suyûtî, Târihu’l-hulefâ, s. 80; Sarıçam, Hz. Ebû Bekir, s. 82)
Onlar, Allah Teâlâ’nın kalbi kırıkların yanında aranması gerektiğini idrak etmişlerdi. Bu sebeple dul, yetim ve kimsesizlerin hâlini sorar ihtiyaçlarını giderirlerdi.