Birgün Allah Rasûlü (s.a.v) sahabeden yanında bulunanlara:
“–İçinizde bugün kim oruçludur?” diye sordu.
Hz. Ebû Bekir:
“–Ben oruçluyum, ya Rasûlallah” dedi.
Efendimiz (s.a.v):
“−Bugün kim bir cenaze namazına iştirak etti?” buyurdu.
Hz. Ebû Bekir:
“–Ben, yâ Rasûlallah” dedi.
Peygamberimiz:
“–Bugün kim bir yoksul doyurdu?” diye sordu.
Hz. Ebû Bekir:
“–Ben, yâ Rasûlallah” dedi.
Fahr-i Kâinât Efendimiz (s.a.v):
“–Bugün bir hasta ziyaretinde bulunanınız var mı?” diye sordu.
Yine Ebû Bekir (r.a):
“–Ben, ey Allah’ın Rasûlü” dedi.
Bunun üzerine Allah Rasûlü (s.a.v) şöyle buyurdu:
“–Kim bu sâlih amelleri bir araya getirirse o mutlaka cennete girer.” (Müslim, Fedâilu’s-sahâbe, 12)
Sevgili Peygamberimiz:
“Mü’min, cennete girinceye kadar hiçbir hayıra doymaz” buyurmuştu. (Tirmizî, İlim 19)
İşte Ebû Bekir de bu vasıftaydı.