Bir grup sefere çıkmışlardı. İşlerinden bir adam Hz. Ebû Bekir ve Ömer’e hakaret etmeye başladı.
Arkadaşları ona çok kızdılar ve:
“–Sus be hey adam! Sen ne diyorsun, tertemiz iki insana, Allah Rasûlü’nün vezirlerine hakaret mi ediyorsun?!” dediler.
Lâkin adam susmadı ve hezeyanlarına devam etti.
Bir müddet sonra bu adam kazâ-yı hâcet için bir kenara gitti. Bu arada arı sürüleri hücûm ederek adamı sokmaya başladılar. Feryad ederek arkadaşlarından yardım istedi ama nâfile. Kimse ona yaklaşamıyordu. Arılar yaklaşan kimselere de hücum ediyorlardı. Artık onu kendi başına bırakıp uzaktan seyretmeye başladılar.
Arılar adamın vücûdunu perişan etmeden bırakmadılar.
İşte Allah Teâlâ, dostlarını böyle müdâfaa eder. (Muhammed Sıddîk el-Minşâvî, Ebû Bekir es-Sıddîk, s. 47; Fedâilu’s-sahâbe, no: 224’den naklen)