Hz. Ebû Bekir, Suriye’ye sevkittiği bir ordunun kumandanına şu hikmet ve firâset dolu tavsiyelerde bulunmuştur:
“Tecrübe ve imtihan için sana bu vazifeyi veriyorum. İyi hareket ettiğini görürsem seni bu vazifede tutar ve terfi ettiririm. Yoksa seni vazîfeden alırım. Allah’tan kork! Allah senin içini de dışını da biliyor. Allah’a en yakın insanlar, O’na sâlih amellerle yaklaşanlardır. Câhiliye gururundan sakın! Cenâb-ı Hak câhiliye gururunu ve ona sâhip olanları sevmez. Askerlerle arkadaşlığının iyi olmasına dikkat et! Onlara hayırdan bahset ve hayırla muamele eyle!
Askerlere nasihat ettiğin zaman özlü konuş! Kendini ıslah et ki insanlar da sana karşı iyi davransınlar. Düşman elçileri huzuruna geldiğinde güzelce ağırla! Onları fazla tutma ki askerlerinin hâlini anlamadan gitsinler. Elçilere askerlerini gösterecek olursan zayıf noktalarını gösterme! Bilakis onları seçkin ve güzîde askerlerinin arasında kabul et! Senden başkasının elçilerle konuşmasına mâni ol! Onların maksatlarını bizzat kendin anla!” (Sarıçam, Hz. Ebû Bekir, s. 58-59)