Rasûlullah (s.a.v) hastalanmıştı. Ebû Bekir (r.a) ziyâretine gitti. Server-i Âlem Efendimiz’i hasta görünce çok üzüldü. Evine döndüğünde Allah Rasûlü’nün hastalığından duyduğu şiddetli teessür sebebiyle o da hastalanıp yataklara düştü.
Allah Rasûlü (s.a.v) şifâ bulduğunda, bu sefer O, sevgili dostu Hz. Ebû Bekir’i ziyarete gitti. Hz. Peygamber’i sapasağlam ayakta gören Ebû Bekir’in yüzünde güller açtı, birden ferahladı ve o da iyileşti. Sonra da benzeri görülmemiş bu muhabbetini ifade eden şu şiiri terennüm etti:
Sevgili dostum hasta oldu, onu ziyaret ettim.
Ona üzüntümden ben de hastalandım.
Sevgilim iyileşip beni ziyaretime geldi.
Ona bakınca sevincimden ben de şifâ buldum.
(Minşâvî, Ebû Bekir es-Sıddîk, s. 30-31; Min Vasâyâ’r-Rasûl, II, 394’den naklen.)
Rasûlullah’a muhabbet ne kadar olursa O’ndan istifade de o derecede gerçekleşir. Burada anlatıldığı gibi bir aynîleşme ve muhabbet meydana geldiğinde ise Hz. Ebû Bekir’lik ve sıddîkıyet hâsıl olur.