رسول خدا (ص) در روز دوشنبه دوازدهم ربیع الاوّل سال 11 هجری، مصادف با هشتم ژوئن سال 632 میلادی وفات کرد. خداوند تعالی، شایسته شأن والایش به او پاداش دهد و او را شفیع ما قرار دهد!.
آمین!.
جَزَاكَ اللّٰهُ عَنَّا خَيْرَ مَا جَزَى نَبِيًّا عَنْ أُمَّتِهِ
خداوند او را، برای تصدیق وحی هایی که قبل از او نازل شده بود و نیز زدودن این وحی ها از تحریف و انحراف که در طول تاریخ با آن مواجه شده بود[1]، همچنین برای کامل کردن جنبه های ناقص دین و رفع مسئولیتهای سنگینی که به علّت مجازات مردم ماقبل خود وضع شده بود و در مجموع او را جهت رحمت بر عالمیان[2] فرستاد. ما نیز با گوش فرا دادن به خطبه وداع شاهد این نکته هستیم که او وظایف خود را به بهترین وجه ممکن انجام داده است.
رسول خدا (ص) به عنوان یک مهاجر به مدینه آمده بود و تنها ده سال بعد به اذن خدا اسلام را از عمّان تا دریای سرخ، از سوریه تا یمن و نیز در تمام عربستان حاکم کرد. به این وسیله عربستان در تاریخ خود برای نخستین بار به یکپارچگی دست یافت.
لامارتین در اثر خود با نام L’Histoire de la Turquie چنین می گوید:
« اگر بزرگی هدف، کوچک بودن وسیله ها و عظمت نتیجه، سه معیار بزرگ هوشمندی یک انسان باشد، چه کسی جرأت این را دارد که بزرگترین شخصیّتهای عصر معاصر را با (حضرت) محمّد مقایسه کند؟»
«فیلسوف افکار، سخنور، سفیر، مبتکر، جنگجو و فاتح؛ موسّس باورهای عقلی، بانی دین بدون تصویر و تمثال و مجسّمه و همچنین بنیانگذار بیست دولت دنیوی و یک دولت معنوی، (حضرت) محمّد! بر اساس همه معیارهایی که برای شناخت انسان بزرگ به کار می رود، می پرسیم:
«- آیا شخصی بزرگتر از او وجود دارد؟»