حقّ تعالی در قرآن کریم استفاده بندگانش از چیزهای خوش و تمیزرا حلال کرده است و کسانی که قصد ممنوع کردن این ها را داشته اند را سرزنش کرده است. و علاوه بر این چیزهایی را که به نفع انسان ها است ممنوع نکرده فقط به حرام بودن چیزهایی که ضرر دارند اشاره کرده و چنین می فرمایند:
« بگو اى پيغمبر كه خداى من هر گونه اعمال زشت را چه در آشكار و چه در نهان و گناهكارى و ظلم بناحق و … همه را حرام كرده است » (اعراف، 33)
گناهان و حرام ها به مصابه زهرهایی هستند که انسان را ازلحاظ مادی و معنوی به سوی هلاکت سوق می دهد. فقط شیطان و نفس با تزئین، آنها را به انسان ها شیرین و خوب جلوه می دهد. انسان هایی که فریب آنها را می خورند در نهایت، زندگی معنوی خود را آشفته می کنند. در حالی که کارها و امورات حلال خیلی مفید می باشند. زیرا،« در اشیاء اصل مباح است.» یعنی اگر در مورد حرام بودن یک شئ دلیل محکم دینی در دست نباشد آن شئ حلال است. به این سبب چیزهای ممنوع و حرام از موارد استثناء خیلی کم می باشد. اسلام در کنار هر ممنوعیّت برای آن جایگزین مشروع بهتر و تمیزی را نشان داده است. امّا معلوم نیست که چه حکمتی دارد که انسان این همه چیزهای حلال را کنار می گذارد و به تعداد محدودی از چیزهای حرام هوس نشان می دهند.
در موارد ضرورت، شرایط غیر قابل انتظار، اجبارها و در مقابل خطرهای زندگی بعضی از ممنوعیّت ها به طور موقت و به مقدار احتیاج به حلال بودنشان اجازه داده شده است.[1] امّا در تعیین ضرورت و احتیاج به جای عقیده های فردی باید مقایس های شرعی و عینی ملاک و اساس قرار بگیرد. هدف اسلام از ممنوعیّت ها، جلوگیری فرد و جامعه از اشتباهات و رفتارهای منحرف می باشد و تأمین کردن یک زندگی توأم با آرامش و همچنین با رو سفیدی به پیشگاه خداوند متعال رفتن است. از این روی ممنوعیّت های اسلام، نتیجه و ایجاب کننده رحمت دین اسلام است.
از طرف دیگر دین اسلام اعتقاد، اخلاق و حقوق را به شکل معقول و منطقی به صورت یکپارچه و معتدل حاضر و تقدیم کرده است. اصول اعتقاد و اخلاقیاتی که بیان می کند در هر زمان با معیارهای حقوقی مورد استقبال قرار گرفته است.
ممنوعیّت هایی که اسلام در مورد حرام بودن وضع کرده است حکمت و سبب هایی دارد، که بعضی از آنها را می دانیم و از بعضی دیگر خبر نداریم. رویارو شدن بندگان با این قوانین قبل از هر چیز نشان دهنده امتحان جدّی در مقابل خداوند می باشد. در کنار این مسئله، کنار آمدن با تمام ممنوعیّتهای دینی برای بندگان فایده های دنیوی و اخروی فراوان دارد. در این جهت مثال هایی از شفقّت و مرحمت خداوند در مورد بعضی از چیزهای حرام و بحث از ضررهای آن به جا خواهد بود:
. رجوع به. بقره، 173؛ مائده، 60،3؛ انعام، 145؛ نخل، 115.[1]