در بخش های قبلی صفات و موجودیت خداوند، آفریدن انسان به زیباترین شکل، اهمیت دادن بی نهایت به انسان و دادن امکانات و نعمت های فراوان به انسان را مشاهده کردیم. آیا بعد از این ممکن است که تصور شود انسان در این عالم وظیفه و مسؤلیتی بر عهده ندارد؟ آیا می توان فکر کرد که انسان دارای عقل، در این دنیا از حیوانات و تمام موجودات بدون عقل فرقی ندارد؟ چگونه می توان فکر کرد که انسان در میان حلقه خوردن، نوشیدن، پوشیدن، ازدواج کردن و تولید مثل دور می زند وبعد از یک دوره معینی که زندگی کرد خود را را به دستان نیستی می سپارد و به کام مرگ کشیده می شود!
خداوند متعال در قرآن کریم این چنین می فرماید:
«آيا گمان كرديد شما را بيهوده آفريدهايم، و بسوى ما باز نمىگرديد؟» (مؤمنون،115)
« من جن و انس را نيافريدم جز براى اينكه عبادتم كنند (و از اين راه تكامل يابند و به من نزديك شوند.» (الذاریات، 56)
« و پروردگارت را عبادت كن تا يقين ( مرگ) تو فرا رسد!» (الحجر،99)
عبادت یعنی بندگی کردن، اطاعت کردن و پیروی کردن اما در معنای وسیع زندگی کردن یک انسان با حرکت هایش، سخنانش، احساسش و تفکراتش در چهارچوب مقیاس هایی که خداوند متعال مشخص کرده است، می باشد.
عبادت حق خداوند است برگردن بندگان، در مقابل نعمت هایی که خداوند متعال برای انسان ها ارزانی داشته و یک نوع بیان شکر به این نعمتها است. عبادت های انجام شده برای خود شخص دارای منفعت است. چون که عبادت کردن، انسان ها را از غرق شدن در مادیّات نجات می دهد و فکرها و توجهات را به هدفهای بزرگتر هدایت می کند و به افق های وسیع تر سوق می دهد.
از طرف دیگر، عبادت ها فقط برای آخرت نیست. در کنار فایده های معنوی عبادت فایده های مادّی نیز وجود دارد. زیرا اسلام هیچ بُعدی از فعّالیتهای انسانی را نادیده نگرفته و سیستمی است که شامل تمام ابعاد زندگی است.
در عین حال اسلام در همه زمینه های فعّالیت بشری موجب هماهنگی و اتّحاد است. به این سبب افعال مطابق با احکام دنیوی بوسیله عبادت موجب کسب ثواب می شود و عبادت ها از بسیاری جهت حاوی فایده ای مادّی و بدنی می باشد.اگر چه قسمتی از حکمت و ظرافت های موجود در عبات ها با عقل انسان قابل ادراک است امّا بیشترشان با عقل ادراک نمی شود. در اصل در عبادت ها اساس با خلوص نیّت بندگی کردن به خدا است نه کسب منفعت های دنیوی. امّا به خاطر تشویق می خواهیم از فایده های عبادت بحث کنیم: