Hz. Hasan (r.a) bir gün etrâfındakilere şöyle buyurmuştur:
“Size insanlar arasında gözüme en büyük görünen bir kardeşimi haber vereceğim. Onun gözümde büyümesinin temel sebebi, dünyanın onun gözünde küçük görünmesidir. O, kendi karnının hâkimiyetini hiçe saymıştır. Bulamadığı şeyi arzulamaz, bulduğu zaman da daha çok bulmak istemez. Cinsî arzularının peşinde koşmaz. Aklını ve görüşünü hafife almaz, cahilliğinin hâkimiyeti dışına çıkmıştır. Bir şeyden mutlak fayda sağlayacağına inanmazsa, elini o şeye uzatmaz. Attığı adımı da mutlaka iyilik yapmak için atar. Öfkelenmez, kimseye kızmaz. Âlimlerle bir araya geldiğinde konuşmaktan çok dinlemeyi tercih eder. Konuşmasına mânî olunursa da susmasına mânî olunamaz. Zamanının çoğunu sükût ile geçirir. Konuştuğu zaman konuşmacılara aldırış etmez. Onları kendi haline bırakır. Davaya ortak olmaz, karşılıklı bahiste bulunmaz. Tartışmaya girmez, başkalarına karşı hüccet ileri sürmez. Ancak yapmadığını söyleyen, söylemediğini yapan bir kadıyı gördüğü zaman onunla tartışır. Bunu da faziletinden dolayı yapar. Kardeşlerini unutmaz. Her hangi bir şeyde kendini onlara tercih etmez. Bir kimseye ayıplanacak bir hususta ikramda bulunmaz. İki şeyle karşılaştığında hakka en yakın olanına bakar. Hevesine en yakın olanına ise muhalefet eder.” (İbn Kesîr, el-Bidâye, I, 1210, 1211; Varol, Hz. Hasan, s. 199, 200)