Ebû Hüreyre (r.a), ölüm döşeğinde iken Mervan bin Hakem kendisini ziyarete gelmişti. Bu ziyareti esnâsında Mervan:
“–Tanıştığımızdan beri Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin’e olan sevgini müşahede etmekteyim. Bunun sebebi nedir?” diye sordu.
Ebû Hüreyre (r.a) ciddîleşip toparlandı ve şöyle buyurdu:
“–Şu gözlerimle şâhid olduğum bir hâdiseyi sana anlatayım. Bir gün Peygamber Efendimiz (s.a.v) ile birlikte bir sefere çıkmıştık. Yolda yürürken Allah Rasûlü (s.a.v), annelerinin yanında bulunan Hz. Hasan ile Hz. Hüseyin’in ağlama seslerini işittiler. Yürüyüşlerini hızlandırdılar ve çocukların bulunduğu yere vardılar:
“–Yavrularımın nesi var?” diye sorduklarını işittim. Fâtıma (r.a):
“–Susuzluk” diye cevap verince Rasûlullah (s.a.v) hemen su kabını yokladılar, su arıyorlardı. O gün su, küçük birikintilerden alınıyordu ve insanlar o esnâda su bulmak istiyorlardı. Efendimiz (s.a.v):
“–Yanında su olan var mı?” diye sorduklarında herkes su kapların yokladı ancak hiç kimse bir damla dahi su bulamadı. Bunun üzerine Allah Rasûlü (s.a.v), kızı Fâtıma’ya:
“–Çocukların birini bana ver!» buyurdular. O da örtünün altından birini uzattı. Rasûlullah (s.a.v), çocuğu alıp bağırlarına bastılar, fakat çocuk susuzluktan ağlıyor, susmuyordu. Bunun üzerine dilini çıkartıp çocuğa uzatınca çocuk Peygamber Efendimiz’in mübarek dilini emmeye başladı ve sakinleşip ağlaması kesildi. Bir daha ağlama sesini işitmedim. Öbür çocuk ise ağlamaya devam ediyor, susmuyordu. Allah Rasûlü (s.a.v):
«‒Diğerini ver!» buyurdular. Fâtıma (r.a) onu da Efendimiz’e verdi. Allah Rasûlü (s.a.v) ona da aynı şeyi yaptılar, böylece ikisi de rahatlayıp sustular. Bir daha seslerini işitmedim. Allah Rasûlü (s.a.v):
«–Yürüyünüz!» buyurdular.
Develerin üzerindeki hevdeclerin içinde yol alan kadınlara yol vermek için sağa sola açıldık, sonra yolun ortasında Peygamber Efendimiz’le buluştuk.
Ben, Rasûlullah (s.a.v) Efendimiz’in böyle yaptıklarını gördükten sonra artık onları nasıl sevmem?” (Heysemî, Mecmeu’z Zevaid, IX, 180-181)