Sevgili Peygamberimiz (s.a.v), bir gün ashabıyla birlikte dâvet edildiği bir yemeğe gidiyorlardı. O esnâda Hz. Hüseyin de sokakta oynuyordu. Allah Rasûlü (s.a.v) ashabını geride bırakarak ilerlediler. Ellerini açtılar. Çocuk bir oraya bir buraya kaçmaya başladı. Peygamber Efendimiz (s.a.v) de onunla şakalaşıyorlardı. Nihâyetinde sevgili torununu yakaladılar. Bir elleriyle çenesinin altından, diğer elleriyle de kafasının arkasını tutup onu öptüler. Sonra da:
“–Hüseyin bendendir, ben de Hüseyin’denim! Allah Teâlâ, Hüseyin’i seveni sever. Hüseyin esbâttan/torunlardan biridir.” buyurdular. (İbn-i Mâce, Mukaddime, 11/144; Ahmed, IV, 172)
Efendimiz (s.a.v)’in son cümlesinde Hz. Hüseyin’in neslinin devam edip çok olacağı, bir kabilenin büyük bir kolu hâline gelip o şekilde devam edeceği haber verilmektedir.