Hz. Ebû Bekir’in oğlu Abdurrahman uyku esnâsında âniden vefât edivermişti. Buna çok üzülen Hz. Âişe vâlidemiz bu kardeşinin hayrına pek çok köleler âzâd etti.[1]
Diğer kardeşi Muhammed’in vefatından sonra da onun yetim kızlarını terbiyesine aldı ve onları güzelce himâye etti.[2]
Akrabayı ve yetimleri koruyup gözetmek İslâm’ın en başta gelen emirlerindendir. Hz. Âişe vâlidemiz âniden vefat ederek âhirete hazırlanma fırsatı bulamayan kardeşinin ebedî hayatta yüksek mertebelere çıkabilmesi için en büyük hayırlardan birini defâlarca yapmıştır.
[1] Muvatta’, “Itk”, 14.
[2] Muvatta’, “Zekât”, 10.