Mü’minlerin anneleri son hastalığında Peygamber Efendimiz’in yatağı başında toplanmışlardı. Safiyye vâlidemiz:
“–Ey Allah’ın Rasûlü, vallâhi Sana gelen bu sıkıntının bana gelmesini isterdim” dedi.
Diğer annelerimiz kaş ve göz işâretleriyle Hz. Safiyye’ye târizde bulundular.
Allah Rasûlü (s.a.v):
“–Ağızlarınızı yıkayınız” buyurdu. Onlar şaşırarak:
“–Niçin yıkayalım?” diye sordular. Rasûlullah (s.a.v):
“–Safiyye’yi kaş ve göz işaretiyle çekiştirmenizden dolayı… Allah’a yemin olsun ki o (bana olan sözlerinde) sâdıktır” buyurdu.[1]
Rasûlullah (s.a.v) son anlarında dahî doğruları öğretmeye devam etmiştir.
[1] İbn Saʻd, et-Tabakātü’l-kübrâ, 2/313, 8/128; İbn Hacer el-Askalânî, el-İsâbe, 4/348.