Peygamber Efendimiz’in hastalığı ağırlaştığında hanımlarına:
“–Ben yarın neredeyim?” diye sordu.
“–Falanın yanında olacaksın” dediler.
“–Yarından sonra neredeyim?” diye sordu.
“–Falanın yanındasın” dediler.
Hanımları Allah Rasûlü’nün Hz. Âişe’yi istediğini anladılar ve:
“–Yâ Rasûlallah, günlerimizi kardeşimiz Âişe’ye bağışladık” dediler.[1]
Annelerimizin ince anlayışları, Peygamber Efendimiz’i memnun edecek şeye koşmaları ve birbirlerine muhabbetleri her türlü takdirin üzerinde idi.
[1] İbn Saʻd, et-Tabakātü’l-kübrâ, II, 233.