Hz. Âişe (r.a) şöyle neşeli bir hâtırasını şöyle anlatır:
Peygamber Efendimiz’i neşeli gördüğüm bir gün:
“–Ey Allah’ın Rasûlü, benim için Allah’a dua ediver” dedim.
Rasûlullah (s.a.v):
“İlâhî, Âişe’nin geçmiş, gelecek, gizli ve açık bütün günahlarını mağfiret eyle” diye dua etti.
Bu dua üzerine o kadar mutlu oldum ki sevincimden ve neşemden başım önüme düştü. Rasûlullah (s.a.v):
“–Dua etmem seni sevindirdi mi?” diye sordu. Ben de:
“–Senin duan beni neden sevindirmesin ki?” dedim.
Bunun üzerine Rasûlullah (s.a.v):
“–Vallâhî bu benim ümmetim için her namazda yaptığım duamdır” buyurdu.[1]
Hz. Âişe annemiz vesîlesiyle Peygamber Efendimiz’in biz ümmetini ne kadar çok sevdiğini ve düşündüğünü öğrenmiş olduk. Onun bu muhabbet ve gayretine bir vefâ olarak biz de ona devamlı salevât getirelim.
[1] İbn Belbân, el-İhsân fî takrîbi Sahîhi İbn Hibbân, thk. Şuʻayb Arnaût (Beyrut: Müessesetü’r-Risâle, 1408), 16/47, no: 7111; Heysemî, Mecmaʻu’z-zevâid, 9/243.