Tâbiînin fakîhlerinden Mesrûk (r.a) şöyle anlatır:
“Hz. Âişe vâlidemizi ziyaret ettim, bana yemek ikrâm ettirdi ve:
‘−Bir yemekten doyduğum zaman içimden ağlamak gelir ve kendimi tutamam’ dedi. Ben:
‘−Neden?’ diye sorunca:
‘−Peygamber Efendimiz’in dünyadan ayrılıp gittiği anı hatırlarım, vallahi o et ve ekmekten günde iki defa karnını doyurmamıştı’ dedi.”[1]
Rasûlullah (s.a.v) eline geçen dünya malını ashâbının fakirlerine harcadı ve kendisi bunlardan asgarî seviyede istifade etti. Zaman zaman karnını doyuracak bir şey bulamayıp aç kalırdı.
[1] Tirmizî, “Zühd”, 38/2356. Krş. Müslim, “Zühd”, 1.