Hz. Âişe (r.a) şöyle anlatır:
“Sevde (r.a) perde gerisinde durma ve nâmahremlere görünmemeyi emreden Hicâb Âyeti indikten sonra bir hâceti için dışarı çıkmıştı. İri yapılı ve diğer kadınlardan daha uzun olduğundan kendisini tanıyanlardan gizli kalamıyordu. Hz. Ömer (r.a) onu gördü ve:
‘−Ey Sevde bil ki vallahi bizden gizli kalamıyorsan, nasıl dışarı çıktığına dikkat et’ dedi.
Sevde (r.a) hemen geri dönüp eve geldi. Rasûlullah (s.a.v) benim evimde akşam yemeği yiyordu, elinde etli kemik vardı. İçeri girdi:
‘−Ey Allah’ın Rasûlü, (hacetim için) dışarı çıkmıştım, Ömer beni gördü ve şöyle şöyle söyledi” dedi.
Bunun üzerine Allah teâla Peygamber Efendimiz’e vahiy indirdi. Vahiy hâli üzerinden kalktığında kemik hâlâ elinde idi, tabağa koymamıştı:
‘−İhtiyaçlarınız için dışarı çıkmanıza izin verildi’ buyurdu.”[1]
Hicâb Âyeti indiği için Hz. Ömer (r.a) annelerimizin hiç dışarı çıkmamaları gerektiğini düşünmüştü. Ancak o esnâda inen sünnet vahyi âyeti tefsir ederek annelerimizin ihtiyaçları için dışarı çıkmalarında bir saknca olmadığını bildirdi.
[1] Müslim, “Selâm”, 17.