Enes ibn-i Mâlik (r.a) şöyle demiştir:
“Rasûlullah (s.a.v) (bir defasında namaz kıldırıp mübârek yüzünü ashâb-ı kirâmına döndürdükten sonra):
«–Bazı kimselere ne oluyor ki, namaz kılarken gözlerini semâya dikiyorlar?» buyurdu. Bu husustaki sözlerini o kadar şiddetlendirdi ki, nihâyet:
«–Bunlar ya (yaptıklarından) vazgeçerler, ya da gözlerinin nûru alınıp kör olurlar» buyurdu.” (Buhârî, Ezân, 92)
Şerh:
Namaz içinde ister dua, ister başka fiilleri edâ ederken, başı yukarı kaldırıp gökyüzüne bakmak, buradaki tekitli nehiy ve şiddetli tehditten dolayı mekruh görülmüştür. Çünkü namaz kılan kişinin kıbleye yönelmesi farzdır. Gözleri kaldırmak ise, kıbleden bir nevi yüz çevirmek ve namaz vaziyetinden bir dereceye kadar çıkmak demektir. Namaz hâricinde dua ederken ise başı kaldırıp semaya bakmak çoğunluk tarafından caiz görülmüştür. Zira Kâbe, namazın kıblesi olduğu gibi gökyüzü de duanın kıblesidir.